تعداد زیاد شرکتهای تولیدکننده سیستمهای کنترل صنعتی و تنوع خطوط تولیدی که هر شرکت ارائه میدهد میتواند برای هر تولیدکنندهای بسیار زیاد باشد.
کنترل کننده منطقی قابل برنامه ریزی (PLC)، کنترل کننده اتوماسیون قابل برنامه ریزی (PAC) یا رایانه شخصی صنعتی (IPC)؟ با انتخاب های زیاد، تصمیم گیری آگاهانه می تواند دشوار باشد. PLC ها، PAC ها و IPC ها همه برای یک هدف استفاده می شوند، یعنی کنترل تجهیزات اتوماسیون در یک کارخانه تولیدی. با این حال، ارزیابی نیازهای برنامه شما از نظر اندازه، ظرفیت و سازگاری برای انتخاب برنامه مناسب برای نیازهای اتوماسیون شما حیاتی است.
کمی تاریخ: ظهور PLC
PLCها در اواخر دهه 1960 در تولید خودرو شروع به استفاده کردند و به سرعت به صنایع دیگری که نیاز به فرآیندهای مستمر داشتند، مانند مونتاژ الکترونیک، مواد غذایی و نوشیدنی (مثلاً تأسیسات بطری و بسته بندی) و صنعت داروسازی گسترش یافتند.
PLC ها برای جایگزینی رک های رله مبتنی بر سخت افزار معرفی شدند که دارای معایبی بودند که فضای زیادی را اشغال می کردند، انرژی زیادی مصرف می کردند و راه اندازی و نگهداری بسیار گران قیمت بودند. در واقع، قبل از معرفی PLC ها، هزاران رله به صورت دستی مجدداً وصل می شدند، هر زمان که فرآیند تولید باید اصلاح شود، فرآیندی پرهزینه و وقت گیر.
اولین PLC، کنترلر دیجیتال مدولار (Modicon)، اجازه داد تا به جای سیم کشی مجدد دستی، تغییرات برنامه نرم افزاری انجام شود. این به گونه ای طراحی شده بود که در منطق نردبانی برنامه ریزی شود، مشابه نمودارهای منطق رله ای که جایگزین می شد، و انتقال از رله به PLC را برای مهندسان و سازندگان آسان تر می کرد.
PLC ها در دهه 1970 و اوایل دهه 1980 در کاربردهای صنعتی رایج شدند و از آن زمان تاکنون پیشرفت های قابل توجهی داشته اند. این موارد شامل کاهش اندازه، افزایش حافظه و افزایش قدرت پردازش است. PLC های امروزی می توانند کنترل کننده های بسیار قدرتمندی باشند و هنوز هم بلوک های اساسی برای پروژه های اتوماسیون کوچک هستند.
یک مقایسه مختصر
PLC ها مزایای زیادی نسبت به فناوری های قبلی دارند و قوی و قابل اعتماد هستند. با این حال، آنها تنها یک میکروکنترلر دارند و بنابراین ظرفیت منطقی محدودی دارند. این باعث می شود آنها برای برنامه های پیچیده ای که نیاز به کنترل حرکت دارند، نامناسب باشند، که تنها با افزودن ماژول های جداگانه به PLC یا استفاده از یک سیستم ترکیبی با یک یا چند PLC و یک کامپیوتر صنعتی قابل دستیابی است. در نتیجه، PLC ها برای پروژه های اتوماسیون کوچک که وظایف ساده ای را انجام می دهند، مناسب هستند.
رایانه های شخصی صنعتی در دهه 1990 در بازار ظاهر شدند و به کاربران اجازه می دادند برنامه های کاربردی به سبک PLC را بر روی یک سیستم عامل رایانه شخصی معمولی اجرا کنند. اولین IPCها به اندازه کافی مقاوم نبودند که بتوانند محیط های سخت کارخانه ای را تحمل کنند و سیستم عامل آنها دارای مشکلات پایداری جدی بود، اما نسخه های جدیدتر این مشکلات را برطرف کرده اند و اکنون با موفقیت برای برنامه های بزرگتر، چه به تنهایی و چه در ترکیب با یک یا چند PLC استفاده می شوند. با این حال، اگر در دهه 1990 به نظر می رسید که IPC در شرف تصاحب است، اکنون واضح است که PAC ها در این زمینه پیشرو هستند.
PAC ها در واقع همان مزایای سیستم های هیبریدی را ارائه می دهند، اما بدون سخت افزار اضافه شده. آنها دو یا چند میکروکنترلر نصب کرده اند و سیستم منطقی پیچیده تری نسبت به PLC ها دارند. در نتیجه، آنها می توانند در مناطق مختلف حرکت، کنترل گسسته و فرآیند با استفاده از یک پلت فرم واحد عمل کنند. آنها همچنین ادغام بهتری با SCADA ارائه می دهند که به آنها اجازه می دهد دستورالعمل های پیچیده خاص صنعت را مدیریت کنند.
کدام یک برای شما بهتر است؟
PAC ها عملکرد و قابلیت اطمینان یک PLC را با قدرت پردازش IPC ترکیب می کنند، به همین دلیل است که آنها اکنون نوع کنترل کننده انتخابی برای بسیاری از کارخانه های تولیدی هستند. یک PAC میتواند جایگزین چندین PLC یا یک سیستم هیبریدی شود و مزیت اضافی اجرای همه برنامهها در یک کنترلر را ارائه دهد.
با این حال، قاعده کلی هنگام انتخاب یک کنترلر این است که اندازه قابلیت های آن باید با اندازه پروژه اتوماسیون شما مطابقت داشته باشد. به عبارت دیگر، اگر نیازهای اتوماسیون شما توسط یک PLC سنتی برطرف شود، نیازی به سرمایهگذاری در سیستم PAC یا هیبریدی نیست. در نهایت، اگر کنترل کننده مناسبی را برای اندازه برنامه خود انتخاب کنید و برای فضای توسعه برنامه ریزی کنید، می توانید برای چندین دهه از آن به طور موثر استفاده کنید.